Au Lapin Agile

Wil je in Parijs een avondje nostalgisch Franse chansons meezingen en luisteren naar solo-optredens van liedjeszangers, dan is Au Lapin Agile in de rue des Saules op Montmartre de aangewezen plek. Wel moet je lang van tevoren reserveren, want het is avond aan avond tjokvol.

Au Lapin Agile is het legendarische café-cabaret waar begin 20e eeuw de ver-tegenwoordigers van de artistieke Parijse bohèmebijeenkwamen en tot diep in de nacht doorzakten. Het interieur is nog precies zoals toen: een kleine donkere ruimte die je langs een smal trapje binnengaat, naast dat trapje een rood gordijn, daarnaast de piano, verder wat tafels met onhandige krukjes en langs de muren een soort kerkbanken. Daarboven kopieën van de kunstwerken waarmee schil-ders als Picasso hun rekeningen betaalden. De originelen hangen er niet meer, die zijn verhuisd naar beter beveiligde plekken zoals musea. Je zit ongemakkelijk, maar de sfeer is top als de artiesten oude toppers inzetten. Veel Piaff, veel evergreens. De zaal zingt en swingt mee. Tijdens de solo-optredens is het publiek stil en luistert iedereen aandachtig, soms met de tranen in de ogen.

Je vindt Au Lapin Agile aan de noord-kant van de heuvel van Montmartre, als je vanaf het place du Tertre weer een beetje afdaalt. Dit deel was tot aan de Eerste Wereldoorlog nog echt een dorp, zonder lucht-vervuiling en met goed-kope woningen, zodat kunstenaars er zich graag vestigden. In het gebouw, dat in 1795 gebouwd werd, was lange tijd een restaurant gevestigd, dat vanaf 1869 Le Cabaret des Assassins (Het Café van de Moordenaars) heette. Hier konden arbeiders en kunstenaars terecht voor een betaalbare maaltijd en gezelligheid. In 1879 vroeg de eigenaar aan de karikaturist André Gill, die vaste klant was, om een uithangbord te ontwerpen en te schilderen. Gill schilderde een konijn in een groen jasje en met een rode sjaal, dat, met een fles wijn in de hand, wegspringt uit de koekenpan. Het konijn heeft een schalkse blik in de ogen waarmee het lijkt te zeggen: ‘Mij krijg je de pan niet in, het leven is veel te mooi!’ Al gauw werd het uithangbord met ‘Le Lapin à Gill’ (Het Konijn van Gill), en daar-mee ook het café zelf, bekend als ‘Le Lapin Agile’(Het Behendige Konijn).

In 1886 kocht Adèle Decerf, oud revue-danseres, het enigszins verloederde etablis-sement op en bracht het weer tot bloei als café-cabaret-concert. Op zaterdag en zondag waren er optredens. Beroemde personen, zoals de schrijvers Charles Cros en Alphonse Allais of de zanger Aristide Bruant en de schilder Henri de Toulouse-Lautrec, behoor-den tot de vaste klantenkring.

In 1903 deed Frédéric Gérard zijn intrede, een nogal excentrieke chansonnier, die eruit zag als een Canadese pelsjager. Al gauw werd hij ‘le père Frédé’ genoemd. Hij trok een nieuwe kring van artistieke vaste klanten aan, onder wie de schrijvers Max Jacob, Roland Dorgelès en Blaise Cendrars, de schilders Raoul Dufy en Pablo Picasso en de tekenaar Francisque Poulbot (bekend van zijn tekeningen van Parijse straatjochies). In 1913 redde Aristide Bruant het café van de ondergang door het te kopen, zodat het niet in handen viel van projectontwikkelaars die met de uitbreiding van de stad goed geld wilden verdienen.

Dankzij de man met de hoge hoed en de rode sjaal, vereeuwigd op het beroemde affiche van Toulouse-Lautrec, kunnen we nu nog steeds genieten van Franse evergreens in hetzelfde zaaltje als waar beroemdheden als Picasso gezelligheid zochten. Voor wie het zelf wil meemaken, zie au-lapin-agile.comom te reserveren. Op de site vind je ook de teksten van de meezingliedjes, zodat je die alvast kunt oefenen en, eenmaal in het heilige der heiligen, niet met de mond vol tanden staat.