Odette, kan je skiën? Nou, ik heb lang geleden wel eens een poging gedaan, maar om dat nou skiën te noemen? Niet echt. Mooi, dan kan jij als ‘débutante’ naar Méribel in les Trois Vallées. En zo begint het winterse avontuur. Met nog vijf beginners reis ik naar Méribel-Mottaret in het departement Savoie, waar we verblijven in het gezellige en knusse hotel le Mottaret dat vrijwel direct aan de piste ligt.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Méribel ligt op 1750 meter hoogte tussen de andere wintersportplaatsen Courchevel en Val Thorens in en wordt daarom het hart van les Trois Vallées genoemd. De authentieke architectuur valt gelijk op. Alles is gebouwd in chaletstijl en zelfs de prullenbakken zien eruit als houten minihuisjes. De chalets zijn gemaakt van hout, steen en leisteen uit de Savoie. Het geeft het dorp een aangename en warme uitstraling. En met het dikke pak vers gevallen sneeuw is het net of je een ansichtkaart binnenstapt. Een prachtig winter wonderland.
Na het inchecken nemen we de gratis shuttle Méribus naar Méribel-Centre om daar de skibenodigdheden te halen. Ongeveer tien minuten rijden en een stukje lopen later komen we aan bij Sport boutique en na goed passen vindt iedereen de juiste schoenen, helmen en ski’s. Inmiddels hebben we best trek gekregen. Op het programma staat restaurant le 80. Net als ons hotel is dit restaurant ook heel gezellig ingericht. Het personeel is vriendelijk en gastvrij. We eten er twee soorten kaasfondue, de klassieke en de verrassende fondue aux cèpes (eekhoorntjesbrood). Allebei heerlijk! Het dessert bestaat uit verschillende gerechten waarbij de Paris-Brest en vooral de tarte tatin façon mamie er echt uitspringen. Wat een verwennerij.
De volgende ochtend is het tijd voor de eerste skiles. Twee uur lang laat Fabien van skischool esf Méribel ons in de stralende zon allerlei loop- glij- rem- en bochtoefeningen doen. Het is ontzettend leuk! En wat een fijne skileraar, hij ziet alles wat je goed of fout doet. Lachend zegt hij: ‘Odette, je bent zo geconcentreerd, wel blijven ademen, hè?’
’s Middags een heerlijke lunch op het terras in de zon bij La Brizolée, een stukje lopen vanaf het hotel en de pistes. Ik kies de risotto met Reblochon en een dessert met allemaal Franse miniatuur gerechtjes. Na dit heerlijke eten loop ik met twee anderen richting lac de Tuéda. We lopen zo het rustige, stille, en werkelijk adembenemende gebied binnen. Het is bijna onmogelijk maar toch is het hier een nog mooier winter wonderland. Wat zijn de bergen imposant, wat zijn de naaldbomen prachtig met de laag sneeuw op hun takken. Ik voel me heel klein te midden van deze overweldigende schoonheid.
We ontmoeten er Marcela Bemposta die met ons een yogawandeltocht gaat doen. Ze maakt ons twee uur lang steeds attent op alles wat ze hoort, ziet en ruikt in de natuur. We doen tussendoor oefeningen om zo onze ademhaling rustig te krijgen en ook onze gedachten. In het hier en nu. Even geen zorgen.
Terug in het hotel maak ik gebruik van de spa. Er is een hamam, een sauna van 75 graden, een zwembad en een bubbelbad. Niet erg groot, maar de warmte is heel fijn voor de toch ietwat stijf wordende spieren. Deze avond eten we in het hotel. Het is een lopend buffet met prima eten. Na het eten ga ik gelijk richting mijn kamer, te moe om nog een drankje aan de bar te doen.
De route naar lac de Tuéda. Het meer zelf, met in de verte Méribel. Dessert van kleine Franse gerechtjes. foto's: Odette van Dam
De volgende ochtend staat Fabien weer klaar om ons de piste mee op te nemen. Eerst nog even de kleine piste af om het gevoel weer te krijgen. Gek genoeg vind ik het nu spannender dan de dag ervoor. Maar dat gaat snel over. We nemen de skilift naar een flink wat hogere piste. Het afstappen gaat niet helemaal zoals het moet en prompt lig ik in de sneeuw. Voordeel van zo’n dik pak sneeuw is dat je je nauwelijks kunt bezeren, dus opstaan, ski’s weer aan en skiën maar. We krijgen allerlei aanwijzingen en ik merk dat als je iets harder gaat, je ook makkelijker de bochten kunt nemen. Het is fantastisch! We hebben het allemaal ontzettend naar ons zin.
Na 4,5 uur skiën zit het er alweer op. De skispullen brengen we naar het hotel en we pakken daarna direct de skilift naar de hoogste top waar het uitzicht werkelijk magnifiek is! We kijken naar het dal waar Courchevel ligt en zijn stil van het mooie uitzicht. Vervolgens lopen we naar de andere skilift die ons weer een stukje naar beneden brengt naar restaurant la Folie Douce midden op de piste. Het is daar duidelijk hot en happening. We zitten op het bomvolle terras in de zon, er is livemuziek, en er zijn dansers en zangers. Een ambiance die me doet denken aan St. Tropez.
Na het eten gaan we snel weer naar boven want de hoogste skilift stopt om 16 uur, en we worden ’s avonds verwacht in het vijfsterrenhotel Le Coucou. Dus snel naar ons hotel, even uitrusten, opfrissen en weer op pad. In Le Coucou worden we warm ontvangen en krijgen we een uitgebreide rondleiding. Het is een echt familiehotel in Méribel-Centre dat is ingericht op pure ontspanning voor jong en oud. Voor kinderen is er een grote speelruimte, voor pubers een gameruimte, er is een gym, een spa, noem maar op. De kamers zijn groot, gezellig en aangenaam. Het eten in de Beefbar, een van de twee restaurants in het hotel, is heerlijk, voor elk wat wils, ook voor vegetariërs. We gaan voldaan naar ons eigen hotel terug.
Op de laatste ochtend staat sneeuwschoenwandelen bij lac de Tuéda op het programma. Laurent Vincourt wacht ons op en helpt met het aan doen van de sneeuwschoenen. We gaan direct van de gebaande paden af het bos in. Het is even wennen, want de schoenen zijn wat zwaarder en uiteraard groter dan wat je gewend bent. We lopen kriskras door het bos en gaan steeds hoger. Het is ontzettend leuk om te doen, en behoorlijk inspannend ook. Ongemerkt zijn we honderd meter omhooggelopen! We krijgen allemaal een bekertje jasmijnthee, heerlijk! Dan de afdaling, het moment dat ik erachter kom dat ik verkeerde schoenen aan heb. Ze hebben namelijk een zachte schacht waardoor mijn enkels steeds knikken en ik geen goede grip heb met de schoenen. Ik val vaak en moet zo hard lachen dat ik bijna niet meer overeind kom. Op sommige stukken besluit ik dan maar naar beneden te glijden. Zo kom je er ook tenslotte. Sneeuwschoenwandelen is makkelijker dan skiën, maar fysiek is het duidelijk zwaarder. Maar wat is het leuk!
Na dit avontuur is de reis ook ten einde. Het was geweldig! Méribel, coeur des Trois Vallées heeft mijn hart zeker gestolen. De fijne sfeer van hôtel le Mottaret, aangesloten bij ski France, de gezellige drukte op en rondom de pistes, de leuke winkeltjes, het geroezemoes op de volle terrassen, het heerlijke eten en de gemoedelijke sfeer. Maar wat het helemaal afmaakt, is het gebied rondom lac de Tuéda. Voor mij is dit echt het hart van les Trois Vallées. Kon ik daar maar elke dag naartoe. De rust, de stilte, het pure, de indrukwekkende bergen. Zucht. Wat een gebied.
Wil je meer weten over Méribel? Hou dan het septembernummer #189 van En Route in de gaten. Daarin vertel ik veel uitgebreider wat je er allemaal kunt doen en beleven.
Student vertaler Frans aan het ITV, met als extra vak tekstschrijven. Ik zou het liefst de hele dag Frans kletsen en meer bijzondere plekken in Frankrijk willen ontdekken.
