In de 19e eeuw werd over het canal du Nivernais hout van de Bourgogne naar Parijs vervoerd. Dat was hard zwoegen. Nathalie van Koot en David Scherpenhuizen hebben het aanzienlijk makkelijker op het kanaal in hun huurjacht. Hoewel…
‘Gooi de lijn om de bolder!’ roep ik enigszins paniekerig. Mijn reisgenoot David doet een paar verwoede pogingen om het touw op de sluiskade te gooien, maar het lukt niet. ‘Ik ben toch geen lassowerper,’ hoor ik hem mompelen. Intussen sta ik aan het roer en probeer uit alle macht ons jacht in bedwang te houden door te schakelen tussen neutraal en achteruit.
David springt als een soort zeeheld op de sluismuur. Hij legt het touw om de bolder en gooit het snel naar mij, zodat ik het vast kan zetten. We slaken allebei een zucht van verlichting en ik word overspoeld door een gevoel van enorme voldoening nu we onze eerste sluis op het canal du Nivernais succesvol hebben genomen.
Maar dan word ik ruw uit mijn droom gerukt door een oorverdovend gekraak. Wat krijgen we nou, denk ik. De boot is inmiddels een paar meter gezakt en het touw staat zo strak als een pianosnaar. Het lawaai is angstaanjagend. Ineens herinner ik me de instructie van eerder die middag: je mag de boot niet ‘ophangen’ als je in de sluis bent. Helemaal vergeten! Het gekraak wordt harder en ik moet heel snel handelen. Gelukkig lukt het nog net op tijd het touw los te maken.
Eerder die dag hadden we ons in het haventje van het lieflijke Bourgondische dorp Vermenton gemeld voor onze eerste trip – zónder vaarbewijs – met ‘ons’ eigen jacht. Bestemming: Auxerre. Het gaat om het genieten, niet om de snelheid. Je hoeft geen haast te hebben. Over de weg ben je er binnen een half uurtje, maar wij gaan er op het canal du Nivernais heerlijk rustig een paar dagen over doen.
We willen tijd genoeg hebben om overal wijn te proeven en bij pittoreske dorpjes aan te meren als we daar zin in hebben. Het klinkt misschien gek, maar het enige wat je nodig hebt om een boot te huren is een autorijbewijs. Steve Adams, de Engelstalige eigenaar van de botenverhuur, stelt ons trots voor aan de ‘Beatrix’, een luxe Linssen Grand Sturdy 29.9.
Émile laat het sturen aan mij over, zodat hij alle tijd heeft om te fotograferen. Ik knijp ’m een beetje in de rol van kapitein, want het is niet niks om zo’n gevaarte van negen meter te besturen. Steve begeleidt ons naar de eerste sluis, maar daarna staan we er toch echt alleen voor.
Bij het verlaten van het haventje passeren we meteen een brug. De doorgang is smaller dan het kanaal en dus moet ik goed bijsturen om de boot recht te houden. Maar na de eerste sluis valt de spanning van me af en varen we met een slakkengangetje van zo’n 6 kilometer per uur over het kanaal. Aan weerszijden glijdt het Bourgondische landschap voorbij; hier en daar wijngaarden, afgewisseld door bos en weilanden. In de verte zie ik prachtige wolkenluchten.
Behalve onze boot is er niets op het kanaal. Zo hoog op het achterdek is het echt genieten van de zon die langzaam ondergaat. We gaan overnachten in het haventje van het charmante dorpje Cravant. Honderden jaren geleden werd hier de slag van Cravant uitgevochten tussen de Engelsen en de Fransen. Ik hoop alleen maar dat ik bij het aanmeren geen slagveld aanricht, want het is voor mijn gevoel allemaal heel smal, ondanks dat we bijna de hele kade voor onszelf hebben. Toevallig liggen er twee boten van Britten en Fransen die ons helpen met aanmeren. Er is helemaal niets te merken van de vijandschap van weleer
Verder lezen? Bovenstaand is een kort fragment uit het artikel van Nathalie van Koot en David Scherpenhuizen in de En Route voorjaarseditie 2025 (#187), nu in de winkel en online verkrijgbaar: En Route edities bestellen.
Frankrijk is onze grote passie. Samen hebben we voor Dominicus twee themagidsen over Frankrijk geschreven en we organiseren en begeleiden reizen. We doen niets liever dan onontdekte juweeltjes in la douce France onder de aandacht brengen.
